κιοσκι στην θεση λιακη ημερα 1 [διαστρωση δαπεδου ]

 ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ

 ιστοριες για εθελοντες και διαφορες μακακιες για αγριους  εθελοντες δεν υπαρχου μονο συμφερον και χαζοι ευτυχως ειμαι λιγο κουζουλος

                                          μπορει καποτε να γινει και ετσι

Πρωτη μερα παναγιωτης  κουματζιας προεδρος του συλλογουΜΕΣΑ , βασιλης μπολης, βασιλης και νικος κοντοτασιος, ταχατος νικος ,παπαθανασιου πετρος ,σταμος σταμουλοπουλος με τους μεζεδες του και το αγιο τσιπουρακι the best,, πουτας θανασης μεσα στην βροχη, τζικας κωστας [δεν βρισκω φωτο ειναι ο φωτογραφος ] sorry φιλε και ενω σχεδον ολα πανε καλα στην διαστρωση του χωρου ερχεται η μπετονιερα και δεν εχει οπισθεν ταχυτητα και μαζι με αυτο ενας βροχαρος 45 λεπτων με απανωτους κεραυνους και αναλογο μπουμπουνητο,  αντε να βρεις καροτσια αντε το ενα αντε το αλλο, πνευμα ομαδικοτητας ομως και ολα τελειωσαν καλα ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ [θα εχασαν το δρομο]

 

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΕΣΚΑΨΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΛΙΩΡΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΡΚΕΤΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΧΑΣΑΝΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

 

 

 

                                            ΕΘΕΛΟΝΤΗ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ

                                         ΑΥΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΤΖΙΚΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Από την Χιροσίμα στη Φουκοσίμα

Mάκης Ζέρβαςhttp://aristeroblog.gr/node/981

Ήταν 6 Αυγούστου 1945 όταν συνέβη η έκρηξη μερικές δεκάδες μέτρα πάνω από την Χιροσίμα. Χιλιάδες κάτοικοι της μετατρέπονται άμεσα σε σκόνη, χι­λιάδες άλλοι πέθαναν σε λίγα λεπτά της ώρας ή μερικές μέρες ή ακόμα και σε πολλά χρό­νια, αντιμέτωποι καθημερινά με πόνο, σωματι­κή ή ψυχική ταλαιπωρία. Η ανθρωπότητα έμει­νε άφωνη, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κάποιους να το επαναλάβουν τρεις μέρες αργότερα στο Ναγκασάκι, Η Ιαπωνία παραδόθηκε στις ΗΠΑ άνευ όρων. Το τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου έφτασε, έχοντας έναν χωρίς αμφισβήτηση νικη­τή. Όμως ο εχθρός δεν ήταν τόσο η Ιαπωνία και η Γερμανία, όσο η ΕΣΣΔ και το πολιτικο­κοινωνικό σύστημα της. Ξεκίνησε λοιπόν μία κούρσα εξοπλισμών, με τις δυο στρα­τιωτικές υπερδυνάμεις να ανταγωνίζο­νται η μία την άλλη αλλά και με άλλους να μπαίνουν στην κούρσα. Μόνο η κατο­χή ατομικής βόμβας εξασφάλισε την εθνι­κή ασφάλεια σε συνθήκες ψυχρού πολέ­μου. Τόσο που φτάσαμε μερικές δεκαετί­ες αργότερα να υπάρχουν τόσες πυρηνι­κές κεφαλές ώστε να μπορούν να κατα­στραφούν πολλοί πλανήτες σαν την γη.

Φυσικά όλος αυτός ο εξοπλισμός απαι­τεί και την ανάλογη βιομηχανική υποδο­μή, το λεγόμενο βιομηχανικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα, ένα τέρας που απαιτεί τερά­στια κονδύλια για να τραφεί. Τόσο πολλά που ήταν ένας από τους λόγους της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, λόγω αδυναμίας να ακολουθήσει τον «πόλεμο των άστρων» του Ρήγκαν. Από ένα ση­μείο και μετά, η τεχνολογία βελτιώνεται και δεν χρειάζονται τόσες πολλές πυρηνικές κεφάλες. Τι πιο απλό από μερικές συμφωνίες για τον περιορι­σμό τους, αφού το στοίχημα πέρασε σε πιο «έξυ­πνα» όπλα: πύραυλοι που ακολουθούν τον στό­χο τους, αόρατα αεροπλάνα κτλ. Οι χώρες του ανατολικού μπλοκ ηττήθηκαν κατά κράτος πριν από 20 περίπου χρόνια, αλλά το σύμπλεγμα αυ­τό, σε αγαστή συνεργασία με τις «αδελφές του πετρελαίου», ξεκίνησε νέους πολέμους. Οι βάρ­βαροι ηττήθηκαν, χρειαζόμασταν επειγόντως νέ­ους βαρβάρους. Γιουγκοσλαβία, Σομαλία, Αφγα­νιστάν, Ιράκ, Λιβύη, σε λίγο Συρία και ίσως και Ιράν. Χιλιάδες νεκροί στον βωμό των κερδών του 1% του πλανήτη.

Παράλληλα με την εξέλιξη των όπλων, έγι­νε αντιληπτό ότι αυτή η τεράστια ενέργεια που εκλύεται σε μία ατομική έκρηξη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ηλεκτρι­σμού. Δεκάδες πυρηνικοί σταθμοί ξεφυτρώνουν σε πολλές χώρες εξασφαλίζοντας έτσι ενεργεια­κή ανεξαρτησία και φτηνή ενέργεια. Ο καπιταλι­σμός δικαιώνεται στους κατοίκους των πλούσιων χωρών: μπορεί να τους προσφέρει άφθονη ηλε­κτρική ενέργεια, αλλά και φτηνό πετρέλαιο για να κινήσουν τα IX που κατακλύζουν τον πλανή­τη. Μέχρι το 1973, όπου διαπιστώθηκε ότι το πε­τρέλαιο δεν είναι και τόσο άφθονο και προσιτό. Για όσους δεν το κατάλαβαν, η κρίση επαναλή­φθηκε το 1977.

Ξεκίνησε άλλη μία κούρσα ανεξαρτησίας από τον ΟΠΕΚ. Η πυρηνική ενέργεια είναι μία από τις λύσεις. Το ατύχημα στο Λογκ Άιλαντ ήταν προπαγάνδα κάποιων παλαβών οικολόγων ή τέ­λος πάντων όχι και τόσο σημαντικό, ειδικά αφού δεν το έδειξε η τηλεόραση. Διαρροή ραδιενέρ­γειας, ε και τι έγινε; Σε μας εκείνη την εποχή ένας υπουργός ζητούσε να του φέρουν νεκρούς από το νέφος. Αλλά το Τσερνομπίλ, παρόλη την αρχική απόκρυψη του ατυχήματος από τις αρχές όλων των χωρών, απέδειξε ότι ο αόρατος εχθρός μπορεί να έρθει από μακριά και να σκοτώσει χω­ρίς να το αντιληφθεί κανείς. Εμείς φυσικά δεν υποκύψαμε στην προπαγάνδα των αστικών μέ­σων μαζικής προπαγάνδας και πιστοί στο κόμ­μα τρώγαμε επίτηδες ...φράουλες που δεν αγό­ραζε κανένας. Σε είκοσι χρόνια είδαμε ότι ο θυ­ρεοειδής μας έχει καρκίνο. Λες να είναι από αυ­τό; Μπα... Έλα όμως που ήρθε και η Φουκουσίμα πριν δύο χρόνια. Ατύχημα, φταίει ο φύση και τα τσουνάμια της είπαν αρχικά. Τώρα μας λένε ότι φταίνε οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι γενικά, όχι αυτό το 1%. Συνέπειες; Εκατοντάδες ή χιλιάδες άνθρωποι που μολύνθηκαν με ραδιενέργεια, μία περιοχή νεκρή για εκατοντάδες χρόνια και ένα μεγάλο μέρος του Ειρηνικού με ραδιενεργά ψά­ρια. Λεπτομέρειες... (Για το ατύχημα της Φουκουσίμα, δες το αντίστοιχο άρθρο του γράφοντα στον 4ο τόμο της Μαρξιστικής Σκέψης).

Σήμερα η συζήτηση για τα πυρηνικά περιορί­ζεται δυστυχώς μόνο στους πυρηνικούς σταθμούς  παραγωγής ενέργειας, ενώ τα πυρηνικά όπλα έχουν σχεδόν ξεχαστεί. Ακούγονται μόνο για να δικαιολογηθεί η εισβολή σε μία χώρα που ετοι­μάζει να κατασκευάσει και ταυτόχρονα ο ηγέτης της χαρακτηρίζεται τρελός και συνεπώς κινδυνεύει όλη η ανθρωπότητα. Έτσι ήταν στο Ιράκ. πήγε να ακουστεί κάτι παρόμοιο για την Λιβύη, φυσικά έρχεται το Ιράν. Το Ισραήλ δεν ήταν ποτέ επικίνδυνη χώρα, ούτε φυσικά οι «πολιτι­σμένες» ΗΠΑ επί Ρέιγκαν ή Μπους, οπότε η κατοχή πυρηνικών όπλων από αυτέ; τις χώρες παρουσιάζεται όχι μόνο σα θε­μιτή, αλλά και αναγκαία.

Με το μεγάλο πρόβλημα των κλιματι­κών αλλαγών, η παραγωγή ηλεκτρισμού από πυρηνική ενέργεια είναι μία από τις σοβαρότερες λύσεις λόγω της μηδενι­κής εκπομπής αερίων θερμοκηπίου (κα­τά την παραγωγή ενέργειας). Έχει όμως και δύο πολύ σοβαρά μειονεκτήματα: την διαχείριση όλων των υλικών που πε­ριέχουν ραδιενέργεια (απόβλητα, αντι­δραστήρες στο τέλος της ζωής τους, υλι­κά από τα ορυχεία, κτλ) και την διαρροή ραδιενέργειας. Η σημερινή λύση για το πρώτο είναι η ταφή των αποβλήτων υψηλής ραδι­ενέργειας σε βαθιά πηγάδια σε περιοχές όπου η γεωλογική δομή είναι σταθερή. Μέχρι μόλις πριν 20-30 χρόνια χιλιάδες τόνοι είχαν τοποθετηθεί στον πυθμένα την θάλασσας σε τσιμεντένια κιβώ­τια που αντέχουν θεωρητικά εκατοντάδες χρό­νια, αλλά ήδη πολλά έχουν ρηγματωθεί μολύνο­ντας σοβαρά τους ωκεανούς. Όμως η απρόβλε­πτη όμως διαρροή ραδιενέργειας εξαιτίας ενός ατυχήματος (Τσερνομπίλ, Φουκουσίμα,...) είναι το κυριότερο πρόβλημα. Σε αυτές τις περιπτώ­σεις οι συνέπειες για το οικοσυστήματα και την ανθρώπινη υγεία είναι δραματικές. Ενώ πολλοί ισχυρίζονται ότι η πιθανότητα ενός τέτοιου ατυ­χήματος είναι μικρή και ακόμα και τότε τα πλεο­νεκτήματα της πυρηνικής ενέργειας είναι σαφώς περισσότερα από την παραγωγή ενέργειας από την καύση ορυκτών καυσίμων, αυτό που θα πρέ­πει να ληφθεί υπόψη είναι το γινόμενο πιθανότη­τα ατυχήματος επί καταστροφές που προκαλού­νται. Τότε η πυρηνική ενέργεια γίνεται αμέσως λιγότερο ελκυστική.

Στην εξοικονόμηση ενέργειας η λύση

Η βιομηχανική επανάσταση και ο κα­πιταλισμός βασίστηκε στην «απεριόριστη» ισχύ που έδιναν οι μηχανές και την «απεριόριστη» χρήση της ενέργειας. Όλες οι παραγωγι­κές διεργασίες σήμερα, αλλά και πολλές καθημερινές δρα­στηριότητες, πραγματοποιού­νται μόνο χάρη στην αλόγι­στη κατανάλωση ενέργειας. Οι λύσεις που προωθούνται στο ενεργεια­κό πρόβλημα εντάσσονται φυσικά στην λο­γική της κερδοφορίας ορισμένων κλάδων του κεφαλαίου.

Το πρώτο που απαιτείται είναι η εξοι­κονόμηση ενέργειας, όμως αυτό αντίκει­ται στις βασικές αρχές του καταναλωτι­κού συστήματος. Η εξοικονόμηση ενέρ­γειας δεν αφορά μόνο θερμικές απώλειες από τα κτίρια, αλλά αφορά κυρίως τις με­ταφορές (πχ χρήση Μέσων Μαζικής Με­ταφοράς αντί για IX) και την παραγωγή (πχ παραγωγή προϊόντων με μεγαλύτε­ρη διάρκεια ζωής ή κατάργησης της πα­ραγωγής άχρηστων καταναλωτικών προ­ϊόντων).

Η δεύτερη λύση είναι η βελτιστοποίηση της παραγωγικότητας της χρήσης της ενέρ­γειας και είναι ίσως η μοναδική που έχει προωθηθεί, κυρίως στην βιομηχανία για εξοικονόμηση πόρων.

Η τρίτη είναι η χρήση ΑΠΕ, αλλά εδώ υπάρχουν δύο επιλογές: είτε για να αυ­ξηθεί η κερδοφορία κάποιων εταιρειών (όπως προωθείται σήμερα στην Ελλάδα) είτε με γνώμονα την αλλαγή του ενεργεια­κού μίγματος προς όφελος των πολιτών και κυρίως του περιβάλλοντος, αφού οι ΑΠΕ δεν είναι πάντα τόσο φιλικές προς το πε­ριβάλλον όσο διαφημίζονται.

ΠΡΙΝ 26/8/12

φοβος 10 Και αν νικήσω τους φόβους μου; Φοβάμαι να σκεφτώ την απόλυτη ελευθερία μου…

Και μετά τον φόβο, τι;

http://horisvia.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html

Τριάντα χρόνια μετά και έχω εδώ και χρόνια ξεπεράσει τελείως τους φόβους μου για τα αρπακτικά και τις αγριάδες της φύσης. Δεν ήταν δύσκολο: απλά τα γνώρισα…

Φόβος: βασικό συναίσθημα απέναντι σε μια απειλή, γιος του Άρη και της Αφροδίτης και θεός του πανικού, δορυφόρος του Άρη

Phobos: Πειραματικό πυρηνικό πρόγραμμα, σοβιετικό διαστημικό πρόγραμμα, αμερικάνικο πολεμικό πλοίο, πολεμιστής σε κόμιξ…

Τριάντα χρόνια μετά, οι φόβοι μεταλλάχθηκαν. Φοβάμαι πολύ τα μπουρίνια της μανιοκαταθλιπτικής δικής μας κοινωνίας. Φοβάμαι κάτι υπανθρώπινα αρπακτικά που αναπαράγονται στη μήτρα της κάθε εξουσίας. Φοβάμαι και τις εκπλήξεις του πλανήτη που αλλάζουμε.

Αυτούς τους φόβους δύσκολα τους παλεύεις, γιατί δεν μπορείς να τους γνωρίσεις.

Θέλω να πιστεύω πως πολεμάω τον φόβο! Για να μην έχει κανένας εξουσία πάνω μου.

Και αν νικήσω τους φόβους μου; Φοβάμαι να σκεφτώ την απόλυτη ελευθερία μου…

φοβος 9

Ήρθαν τα άγρια να φοβίσουν τα ήμερα! (στο τέλος θα φοβόμαστε και τη σκιά μας)

http://antifasis.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html

Μια φορά κι έναν καιρό - ναι, τόσο παλιά ήταν που μοιάζει πλέον με παραμύθι στη μνήμη - η φιλόλογός μου στο λύκειο μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα το φόβο. «Δεν ξέρω τι να γράψω», της λέω. «Και γιατί παρακαλώ  παιδί μου;». «Διότι δεν ξέρω τι να γράψω. Δε φοβάμαι τίποτα», της είπα. Τελικά έγραψα ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο περιγράφοντας διάφορα φανταστικά σενάρια για πράγματα που θα μπορούσα να φοβηθώ ή να με τρομάζουν, αλλά «προφανώς» κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα διότι ως γνωστόν ήμουν ατρόμητη από πάντα.

Και τα χρόνια πέρασαν, ίσως ωρίμασα (;) και τελοσπάντων τώρα πλέον βρέθηκε κάτι που με τρομάζει. Δεν είναι το σκοτάδι, τα φίδια, οι αράχνες και άλλα χαζά που κορόιδευα. Είναι οι άνθρωποι, ο τρόπος που έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες ανά το δυτικό κόσμο αλλά και γενικότερα. Όχι όλοι οι άνθρωποι, όχι. Μόνο αυτοί που προβάλλουν ιδεολογίες ξενοφοβικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές, κ.λ.π. ως «το σωστό και δίκαιο». Αυτοί που τους ακούν και κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά δείχνοντας ότι συμφωνούν. Το γεγονός ότι σιγά σιγά πάμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να αντί να είναι ντροπή να εκφράζει κάποιος τέτοιες απόψεις, είναι ντροπή να έχεις φιλ-ανθρωπικές, ειρηνικές σκέψεις και να τις εκφράζεις. Να υποστηρίζεις το δίκαιο του πολίτη. Μεγάλη ντροπή. Γιατί τότε χαρακτηρίζεσαι από κάποιους αριστερός και κομμουνιστής και αυτό όπως ξέρουμε είναι «κακό».

Καθημερινά συναντώ και συναναστρέφομαι με ανθρωπάκια (αναγκαστικά διότι τους βρίσκω στη δουλειά μου) τα οποία θεωρούν ότι «έτσι είναι». Αποδέχονται το κατεστημένο διότι αυτή είναι η μοίρα τους. Θεωρούν σωστό και δίκαιο το να δουλεύουν για ένα ψωρομισθό, ίσως γιατί δεν αξιολογούν τον εαυτό τους για παραπάνω. Κάνουν υπερωρίες τζάμπα και λένε δεν πειράζει, περνάμε κρίση. Να βοηθήσουμε την καημένη την εταιρία να ανακάμψει. Η καημένη η τράπεζα επίσης περνάει κρίση, διότι τα προβλεπόμενα κέρδη της για τη χρονιά ήταν 10 δισεκατομμύρια αλλά έβγαλε κέρδος μόνο 9 και άρα είναι μείον! Ακούνε τι λένε; Είναι μείον διότι την περασμένη χρονιά έβγαλε 8 και φέτος ήθελε 10, αλλά δεν της έκατσε της καημένης και περνάει μεγάλη κρίση.

Και τα ανθρωπάκια σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν πιο πολύ με τα ίδια χρήματα, χωρίς αύξηση για να ανακάμψει η οικονομία. Γιατί φοβούνται πως αν δεν το κάνουν θα χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά αυτό δεν το παραδέχεται κανείς. Προσποιούνται μόνο ότι κατανοούν την «κατάσταση» για να δείξουν πως έχουν θετική προσέγγιση μπροστά στα αφεντικά τους. Γυρίζουν στο σπίτι ή το διαμέρισμά τους και ανοίγουν την τηλεόραση. Βλέπουν τις ειδήσεις. Εγώ σταμάτησα εδώ και καιρό να παρακολουθώ τις ειδήσεις. Είμαι ευαίσθητη και δεν τις αντέχει ο οργανισμός μου. Ένας θαυμάσιος τρόπος για την κυβέρνηση και τις εταιρίες να κατευθύνουν αλλού τη σκέψη του πολίτη. Ο εχθρός σου δεν είμαστε εμείς - σου λένε - αλλά ο γείτονας, ο νέος, αυτός που φοράει τζάκετ με κουκούλα. Δε στο λένε έτσι απ'ευθείας, αλλά το εννοούν.

Παλιά δε μαθαίναμε όλα τα εγκλήματα. Τώρα ένα σωρό δολοφονίες, κλοπές, ειδεχθή εγκήματα παντού γύρω γύρω και στη μέση ο πολίτης μόνος να φαντάζεται τους δράστες να ορμάνε όλοι μαζί καταπάνω του. Είναι καταπνικτικό το συναίσθημα που γεννιέται και κάνει τους ανθρώπους να μη θέλουν να βγουν έξω ούτε καν για να πάνε στο περίπτερο. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί στο Λονδίνο δεν έχει περίπτερα. Έχει οφ-λάισενς (off-license), κάτι μικρομάγαζα σαν τα δικά μας μίκρά σούπερ μάρκετ. Και παρ'όλες τις νομικές διατάξεις που υποστηρίζουν τη διαφορατικότητα και απαγορεύουν το ρατσισμό σε διάφορα επίπεδα, π.χ. με βάση το χρώμα, την καταγωγή, την ηλικία, το εθνικιστικό κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου παίρνει ποστά του τύπου 20% στις ευρωεκλογές.

Όταν συζητούσα με συνάδελφο για τις πορείες των φοιτητών που καλούνται να πληρώσουν τα τριπλά δίδακτρα ανά έτος για να πάνε στο πανεπιστήμιο, και είπα ότι τους υποστηρίζω και πως δεν είναι οι διαδηλωτές που καίνε και καταστρέουν αλλά βαλτοί χούλιγκανς, μου είπε «αυτά που λες ακούγονται επικινδύνως αριστερά»! Ναι, χρησιμοποίησε τη λέξη επικυνδύνως. Σαν να ήταν επικίνδυνο να εκφράζει κάποιος αριστερές απόψεις και μάλιστα σε περιβάλλον εργασίας, και μάλλον εννοούσε ότι με βοηθάει με το να μου το θυμήσει διότι με συμπαθεί και να μην το ξανακάνω, για το καλό μου!

Δεν ταράχτηκα. Απογοητεύτηκα όμως γιατί και εγώ τον συμπαθούσα το συνάδελφο. Όχι όμως πλέον, διότι έχει δώσει κι άλλα παρόμοια δείγματα και στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά ένας γνωστός και πολλά πολλά δεν θέλω με την πάρτη του. Αν στην Αγγλία που υποτίθεται έχει βγει από την «κρίση» οι άνθρωποι φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους, δε θέλω όυτε να φανταστώ τι γίνεται σε άλλες χώρες.

Και ενώ ξέρουμε που είναι το πρόβλημα, δεν τολμάμε να το αναγνωρίσουμε. Διότι εμείς τους ψηφίσαμε και φοβόμαστε να παραδεχτούμε το λάθος μας. Φοβόμαστε τόσο που το επαναλαμβάνουμε κάθε τρία με τέσσερα χρόνια.

Πρίν κάποια χρόνια, στην Αθήνα, μου επιτέθηκε ένας στο δρόμο. Απ'ό,τι κατάλαβα ήθελε να μου βουτήξει το τσαντάκι αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις με αρπαξε από πίσω, έβαλα μία φωνή που ακούστηκε σε ακτίνα δύο τετραγώνων. Ο έπίδοξος ληστής τρόμαξε, έκανε μια τελυταία προσπάθεια τραβώντας το τσαντάκι μπας και σπάσει το κορδόνι και έφυγε τρέχοντας καθώς έπεφτα στο πεζοδρόμιο. Τους νόμιμους ληστές, αυτούς που είτε τους ψηφίζουμε είτε τους στηρίζουμε οικονομικά με το να δουλεύουμε γι'αυτούς ή με το να έχουμε λογαριασμό στην τράπεζά τους ή με το να αγοράζουμε τα προϊόντα τους γιατί τους αφήνουμε να μας κλέβουν; Γιατί δε φωνάζουμε; Όλοι μαζί, όχι ο καθένας με την οργανωσούλα του ή το γκρουπ του. Όταν γίνεται απεργία να απεργούν όλοι. Όχι μόνο οι οδηγοί λεωφορίων, όχι μόνο οι καθηγητές, όχι μόνο οι αστυνομικοί. Όλοι. Μαζί. Πορεία. Και οι συνταξιούχοι και οι φοιτητές και οι μαθητές. Μαζί. Όλοι. Μπορούμε; Μπορούμε. Τότε γιατί δε φωνάζουμε;